سلول های بنیادی سلول‌هایی هستند که براساس دو ویژگی شناخته می‌شوند.
اول آن که این سلول‌ها قادرند تا با تقسیم خود سلول‌های دیگر بسیاری که همگی مشابه با همان سلول اولیه و دارای خاصیت بنیادینگی هستند را تولید کنند. این ویژگی باعث می‌شود که هم‌واره مخزن سلول‌های بنیادی بدن حفظ گردد. دوم اینکه این سلول‌ها می‌توانند بالغ شده و به سلول‌های دیگری که عملکرد خاصی را به عهده دارند تبدیل شوند. مانند سلول‌های عضله قلب، عصب و پوست. این ویژگی نیز به دلیل نیاز جایگزینی سلول‌های فرسوده یا مرده با سلول‌های جوان و دارای عمل‌کرد ویژه است.

عبارست است از درمانی که در آن از سلول‌های بنیادی یا سلول‌های مشتق از سلول‌های بنیادی خود بیمار یا فرد دهنده سالم استفاده شود. سلول درمانی اولین بار نزدیک به پنجاه سال پیش برای درمان افراد مبتلا به بیماری‌های خونی مورد استفاده قرار گرفته است و ما امروزه آن را تحت عنوان پیوند مغز استخوان می‌شناسیم.

انواع مختلفی از سلول‌های بنیادی وجود دارد که می‌توان آن‌ها را به 3 دسته اصلی طبقه بندی کرد.
1. سلول های بنیادی جنینی: این سلول‌ها تنها در مراحل اولیه تکامل در بدن جنین وجود دارند.
2. سلول‌های بنیادی پیکری یا بزرگسال: این سلول‌ها که تحت عنوان سلول‌های اختصاصی بافت نیز خوانده می‌شوند در بافت‌های مختلف بدن انسان بالغ و خون بند ناف نوزاد تازه متولد شده وجود دارند.
3. سلول‌های بنیادی تحریک شده با توانایی‌های متعدد : این سلول‌ها که به وسیله روش‌هایی در محیط آزمایشگاه تولید می‌شوند دارای ویژگی‌های سلول های بنیادی جنینی هستند با این تفاوت که به جای جنین، می‌توان آن‌ها را از سلول‌های تمایز یافته مانند سلول‌های پوست تولید کرد.
اطلاعات بیشتر درباره سلول های بنیادی در وب سایت ISSCR (www.isscr.org) موجود است.

هر سه دسته اصلی سلول‌های بنیادی جنینی، سلول‌های بنیادی پیکری و سلول‌های بنیادی تحریک شده در ترمیم ضایعات قلبی کاربرد دارند ولی تنها بعضی از انواع دسته دوم یعنی سلول‌های بنیادی پیکری مجوز استفاده در انسان‌ها و کارهای بالینی را دارا هستند.

در مطالعات بالینی که در حال حاضر در بسیاری از مراکز تحقیقاتی دنیا در حال انجام است جهت ترمیم بافت‌های قلبی عروقی شش نوع اصلی سلول بنیادی پیشنهاد می‌شود.
نوع اول، سلول‌های Skeletal Myoblasts هستند که از عضلات اسکلتی مشتق می شوند . اولین سلول های بنیادی (سال 2000 میلادی) بکار رفته در بیماری های قلبی محسوب می شوند ولی بدلیل بروز چند مورد آریتمی خفیف امروزه به طور محدودتری مورد استفاده قرار می گیرند.
نوع دوم، سلول‌های تک هسته‌ای (MonoNuclear Cells [MNC]) مشتق از مغز استخوان هستند و به دلیل فرآوری آسان ، عدم نیاز به کشت و عدم بروز عارضه جانبی ، بیشترین سلول هایی هستند که از سال 2001 تا به امروز مورد استفاده قرار گرفته اند. این دسته سلول ها خود متشکل از جمعیت های سلول هتروژنی از جمله سلول‌های پیش‌ساز عروق (Endothelial Progenitor Cells [EPC]) و سلول‌های بنیادی خون‌ساز (Hematopoietic Stem Cells [HSC]) هستند. این سلول ها تحت نام مونیوسل توسط شرکت سل تک فارمد تولید می شود.
نوع سوم، سلول‌های بنیادی مزانشیمی (Mesenchymal Stromal Cells [MSC]) که سلول‌های مشتق شده از مغز استخوان هستند و به دلیل قابلیت بالای تقسیم و تمایز مورد توجه‌اند .
نوع چهارم ، سلول های CD34مثبت یا CD133 مثبت هستند که به دلیل ویژگی های اختصاصی قابل توجه از جمله قابلیت بالای آنژیوژنزیس ، از میان جمعیت سلول های تک هسته‌ای مشتق از مغز استخوان (MonoNuclear Cells [MNC]) ، بر اساس گیرنده سطحی خود جداسازی می شوند.
نوع پنجم ، سلول‌های مشتق شده از بافت چربی‌های بدن (Adipose-Derived Stem Cells [ADSC]) هستند که مزیت آن‌ها سهولت دسترسی به منابع تهیه و هم‌چنین فراوانی آن‌ها است.
نوع ششم، سلول‌های بنیادی مقیم در قلب انسان (Cardiac-derived Stem Cell [CSC]) جدیدترین نوع سلول های بنیادی مورد استفاده در بیماری های قلبی محسوب می شوند ، که در تیرماه 1391 (جولای سال 2012 میلادی) سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) انجام اولین مطالعه بالینی در این خصوص را تایید نموده است که در این رویکرد از این سلول‌ها به منظور ترمیم آسیب ناشی از حملات قلبی استفاده می‌شود.