مشاوره سلولی
تمام اطلاعات لازم در مورد نحوه سلول درمانی، میزان اثربخشی و عوارض احتمالی توسط پزشک متخصص یا پزشک مشاور سلول درمانی به بیمار داده میشود.
جوش نخوردگی استخوان به عوامل مختلفی وابسته است. نوع استخوان، نوع شکستگی ایجاد شده و نوع درمانی که برای شکستگی بهکار برده شده است، همگی در بروز این عامل دخیل هستند. به عنوان مثال شکستگی جوش نخورده استخوان ران به دلیل ساختار قدرتمند عضلات اطراف آن و نیز انرژی شدیدتر در بروز این نوع شکستگی شایعتر است و در عین حال این نوع شکستگی به زمان طولانیتری برای جوش خوردن نیاز دارد.
تشخیص شکستگی جوش نخورده با دو روش بالینی و رادیولوژیک میباشد.
سلولهای بنیادی مزانشیمی که بهعنوان منبع جدیدی برای درمان شکستگی جوش نخورده شناخته میشوند، نوعی سلول بنیادی هستند که علاوه بر تولید عوامل رشد، قابلیت تبدیل شدن به سلولهای دیگر مانند سلولهای استخوانی و سلولهای غضروفی را دارا میباشند. این سلولها از منابع مختلفی نظیر مغز استخوان بدست میآیند و با دارا بودن قابلیتهای ذکر شده منابع مناسبی جهت درمان بیماریهای مزمنی مثل شکستگی جوش نخورده میباشند.
هدف اصلی درمانهای فعلی ویتیلیگو، بهبود ظاهر پوست است. درمان نیاز به زمان طولانی داشته و معمولا ۶ تا ۱۸ ماه به طول میانجامد. انتخاب نوع درمان به تعداد، محل و گستردگی ضایعات بستگی دارد. پاسخ افراد به نوع درمان متفاوت بوده و نمیتوان روش درمانی خاصی را برای همه افراد توصیه کرد.
امروزه گرایش زیادی برای استفاده از پزشکی بازساختی به ویژه سلولهای بنیادی در درمان بیماریهای تخریب کنندهای نظیر شکستگی جوش نخورده وجود دارد. همان طور که گفته شد، سلولهای بنیادی، سلولهای چند قابلیتی بوده و در بافتهای مختلف، به ویژه مغز استخوان و بافت چربی یافت میشوند. این سلولها توانایی تمایز به سلولهای استخوانی، سلولهای چربی و سلولهای غضروفی را دارند. سلولهای بنیادی خودی به راحتی از بافتها جدا شده و در درمان مورد استفاده قرار میگیرند. با این وجود، به کارگیری سلولهای غیرخودی نیز امکانپذیر میباشد.
سلول درمانی جهت بهبود درد و ناتوانی ناشی از شکستگی جوش نخورده در افراد بالغ بیشتر از ۱۶ سال و تا سن ۶۵ سال بهکار برده میشود.
در این دوران توصیه نمیشود.
ایمنی و اثربخشی سلول درمانی در شیرخواران و کودکان کمتر از ۱۶ سال اثبات نشده است و توصیه نمیشود.
در مطالعات بالینی که در مورد سلول درمانی انجامشده، تعداد کافی از افراد ۶۵ سال و بالاتر شرکت نداشتهاند تا بتوان مشخص نمود که آیا این افراد نسبت به افراد جوانتر پاسخ متفاوتی به درمان میدهند یا خیر.